Het stigma rond hooggevoeligheid en of de industrie eromheen wel nodig is als we ook gewoon iedereen in zijn/haar waarde kunnen laten.

De term hooggevoeligheid komt in het dagelijks leven vaak voor. Bekende Nederlanders spreken zich er openlijk over uit of hebben een bepaalde mening erover. Daarnaast kent iedereen wel iemand of meerdere mensen die aan het plaatje van hooggevoelig voldoen, zoals uitgeput raken van feestjes; gevoelens van mensen sterker aanvoelen; zonlicht dat als een bliksemschicht bij je naar binnen komt; of geluid dat je niet makkelijk kan wegfilteren. De één heeft het wat meer dan de ander. Wat voor de één een talent met vele kwaliteiten is, is dat voor de ander iets negatiefs waar je mee moet worstelen. De één ziet het als  kracht de ander als een zwakte, of als een teken dat er iets mis met je is. Iedereen ervaart hooggevoeligheid op een andere manier, maar het blijft bij jezelf of je het nou ziet als een kracht of als zwakte. 

Over de feiten van het begrip valt niet te twisten. Psychologen, waaronder die van mij, geven aan dat hooggevoeligheid je kwaliteiten geeft die ervoor zorgen dat je van grote betekenis bent voor de ontwikkeling en de collectieve groei op aarde. Tevens zorgen deze kwaliteiten voor jouw persoonlijke geluk en succes. Kwaliteiten die aan hooggevoeligheid verbonden zijn, zijn: gespitst op dreiging, beter in het opvangen en herkennen van subtiele signalen, je beter kunnen openstellen naar anderen, emoties van anderen net zo sterk ervaren als die van jezelf – en je ook verantwoordelijk voelen voor het welzijn van anderen. 

Ik vind extra gevoelig zijn iets mooi, misschien omdat ik het zelf ben. Al ben ik wel tegen de hele industrie eromheen. Het neigt inmiddels meer richting een ‘hype’, wat van zichzelf niks verkeerds is. De industrie rondom hooggevoeligheid is opgetuigd sinds het begrip werd gebruikt door de Amerikaanse psychologe Elaine Aron in 1996. Sindsdien zijn de gespecialiseerde arbeids- en organisatie-experts, coaches, congressen, cursussen, zelftesten en internetfora waar mensen die zeer gevoelig zijn elkaar steunen niet meer weg te denken van de markt. Ook zijn er stapels gidsen voor volwassenen, ouders en kinderen: Help… ik voel zoveel, Overprikkeld hoe is dat, Leven zonder filter. Ook maakt elk nieuw boek dat over hooggevoeligheid gaat de kans om een bestseller te worden. Het aantal ‘kliks’ op websites met artikelen over hoogsensitiviteit blijft maar stijgen. Steeds meer mensen kunnen zich aansluiten bij de kenmerken rondom prikkegevoelig. Mensen gaan voor eigen en elkaars psycholoog spelen. Ik maak mijzelf daar ook schuldig aan omdat ik, op het moment dat ik iemand hoor over overprikkeld zijn of hoor praten over zichzelf en ik dingen van mijzelf in diegene herken, heb ik de neiging om meteen de stempel van hooggevoeligheid op het hoofd van diegene te plakken. 

Ik vind en denk dat het mooier is als de industrie rondom hooggevoeligheid kleinschalig blijft. Dat er minder aandacht aan besteed wordt en dat mensen vrij moeten zijn om te ontdekken of ze zich herkennen in de kenmerken van prikkelgevoelig. Daarnaast is hooggevoeligheid het niet waard om als label gekenmerkt te worden. Het is immers iets moois en geen ziekte of aandoening. Wel vind ik dat er nog meer onderzoek naar gedaan mag worden, achter de schermen. Want een ding is wel zeker: het bestaat. En dit is belangrijk, want erkenning is ten allen tijde belangrijk. Mensen die hooggevoelig zijn zij immers niet gek, stel je jezelf niet aan, is het niet zielig  en is het al helemaal geen schreeuw om aandacht. Laten we dit alsjeblieft even onthouden. Ik denk dat dan die hele industrie eromheen nergens voor nodig is. Alles komt immers neer op het gebruik van gezond verstand. Ieder mens is immers uniek, dat geldt ook voor HSP’ers (highly sensative person- hooggevoelige mensen).